Minimalne prawo do "dachu nad głową"

Jeśli na granicy państwa lub na jego terytorium staje osoba nie posiadająca praw do jej przekroczenia, deklarująca, iż chce przekroczyć punkt graniczny z powodu niebezpieczeństwa - przedstawicielstwo państwa ma obowiązek przyjąć od takiej osoby wniosek o ochronę międzynarodową i skierować do miejsca, w którym będzie miała zapewniony dach nad głową, wyżywienie i podstawową opiekę medyczną 🏩 Do czasu rozpatrzenia wniosku!

Azyl to jedno z praw podstawowych, a przyznanie go osobom spełniającym kryteria zawarte w konwencji genewskiej z 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców, jest międzynarodowym obowiązkiem państw-stron, wśród których znajdują się państwa członkowskie UE. Prawo do azylu zagwarantowane zostało bowiem na mocy art. 18 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej 🇪🇺

Przepisy te obowiązują bez względu na to, z jakiego powodu osoby na granicy stają: uciekają przed wojną, klęską żywiołową, ubóstwem, są wykorzystane w geopolitycznej walce reżimów, nie ma znaczenia.

Jeśli w przestrzeni publicznej przebywa osoba w kryzysie bezdomności, władze gminy są zobowiązane do zapewnienia jej schronienia, posiłku i niezbędnego ubrania (Ustawa o pomocy społecznej). Takimi miejscami są ogrzewalnie, noclegownie i schroniska oraz jadłodajnie. Za finansowanie ich funkcjonowania odpowiadają władze gminy 👈

Przepisy te obowiązują bez względu na to, z jakiego powodu osoba jest na ulicy: ucieka przed sprawcą przemocy, od biedy w miasteczku pochodzenia, po młodości w PGRze lub utracie pracy w zlikwidowanym przy zmianie systemu politycznego zakładzie, choruje psychicznie nie wiedząc o tym, że to co przeżywa jest objawem choroby, którą można leczyć czymś innym niż najłatwiej dostępnymi substancjami psychoaktywnymi.

Jak wywiązywanie się z tych przepisów wychodzi władzom państwowym i lokalnym w Polsce? 🧐

Wobec osób, które obecnie stoją na granicy białorusko-polskiej zupełnie nie wychodzi 😩 Służby państwa działają tak, jakby tych przepisów nie było: odmawiają przyjęcia wniosków o ochronę międzynarodową, przewożą ludzi udając, że ich tam nie ma #pushback, nazywają bogaczami, posiadającymi drogie telefony i agresorami rzucającymi kamieniami, zaprzeczają uchodźstwu.

Wobec osób w kryzysie bezdomności polityka udawania, że nimi nie są też ma miejsce: odmawia się pomocy oceniając, że „bezdomność jest wyborem”, „stylem życia”, planując usługę noclegowni ustala się zasady nie do spełnienia dla większości osób m.in. obowiązek bezwzględnej trzeźwości, planując schronisko zabrania się mieszkania w nim parom, osobom ze zwierzętami.

Każdy człowiek ma prawo do mieszkania, choć możemy zrozumieć, że nie wszyscy ludzie i rządy są do tego przekonani 🏕 Nie przychodzi nam jednak do głowy udawanie, że prawo do minimalnego “dachu nad głową” nie istnieje.